To nie był mój rok. Ale mam super tort. (Tort z mango curd. | Mango curd layer cake.)

10:12 Kinga ⚬ Yummy Lifestyle 6 Comments

Co roku, w okolicy dnia moich urodzin, czyli 18 grudnia, zaczynam podsumowywać mijający rok. Do tej pory bilans wychodził dodatni lub przynajmniej zerowy. W tym roku mam wrażenie, że mocno dostałam po dupie. Bardzo dużo rzeczy poszło nie tak, jak sobie zaplanowałam. Ktoś bardzo mi bliski wbił mi przysłowiowy nóż w serce i jeszcze nim gmera w środku. Zawodów i rozczarowań było tyle, że w pewnym momencie już przestałam na nie zwracać uwagę. Z zazwyczaj optymistycznej, radosnej dziewczyny stałam się pesymistycznym workiem smutków i bezsilności. Z duszy towarzystwa zaczęłam się zmieniać w odludka, który zamyka się w sobie, bo tak jest bezpieczniej. Być może wynika to z tego, że lata 2014 i 2015 były naprawdę bardzo dobre i wierzyłam, że ta dobra passa będzie trwać. 2016 rok nic sobie jednak z tego nie zrobił i miał dla mnie inny plan.

Nie wiem ilu z Was jest na blogu po raz pierwszy, a ilu pamięta, jak w maju 2015 postanowiłam spełnić swoje marzenie z dzieciństwa i dostać pracę w jednej z najlepszych linii lotniczych. Emirates zaczęło mi się śnić po nocach, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Byłam tak mocno nakręcona, że przeglądnęłam miliony for internetowych, grup na facebooku i blogów obecnej i byłej załogi pokładowej. W lipcu 2015 wzięłam udział w swoim pierwszym Dniu Otwartym w czeskiej Pradze. Odpadłam na drugim etapie rekrutacji. Było mi przykro, ale przecież to była pierwsza próba. Wzięłam się w garść, poprawiłam CV, zrobiłam nowe zdjęcia, przeanalizowałam swoje zachowanie i miesiąc później, ze zdwojoną siłą, stawiłam się na kolejnym Dniu Otwartym, tym razem na swoim podwórku, bo w Krakowie. Przeszłam przez cały długi proces oceny, dotarłam do tzw Final Interview, podczas którego przez prawie godzinę opowiadałam o swoim doświadczeniu na różnych polach. Z rozmowy wyszłam tak zadowolona z siebie, że byłam niemalże pewna, że tym razem otrzymam swój upragniony Golden Call. Rzeczywistość jednak okazała się dużo mniej kolorowa. Po około 4, 5 tygodniach moje nowo poznane koleżanki zaczęły odbierać telefony z informacją, że firma jest zainteresowana zatrudnieniem ich i mogą dołączyć do latającej rodziny w tym i tym terminie. Mój telefon wciąż milczał. Po 11 tygodniach czekania otrzymałam odmownego maila. Byłam zdruzgotana i załamana. Bardzo chciałam dostać tę pracę, nie tylko ze względu na wynikające z niej korzyści wszelakie, ale głównie dlatego, że bardzo potrzebowałam zmian w swoim życiu. Na możliwość udziału w kolejnym Dniu Otwartym musiałam czekać pół roku od dnia mojej ostatecznej rozmowy z rekruterem. Dlatego w marcu postanowiłam lecieć do Rzymu na kolejny Dzień Otwarty. Z łatwością przechodziłam przez kolejne etapy rekrutacji, znów zasiadłam twarzą w twarz z rekruterką. Tym razem już po 10 minutach rozmowy wiedziałam, że tym razem znów się nie uda. Nie potrafię wyjaśnić dlaczego, ale wszystko mówiło mi, że znów czeka mnie czytanie tego smutnego maila. I nie myliłam się. Miesiąc później, niedługo po Wielkanocy, o 7 rano obudził mnie dźwięk otrzymanego maila. I znów 6 miesięcy czekania. We wrześniu na Dzień Otwarty pojechałam do Warszawy, żeby odpaść w tym samym miejscu co rok wcześniej w Pradze. Wciąż nie chciałam dać za wygraną. Na początku listopada znów jechałam do Warszawy, by z tego samego hotelu, wyjść po raz kolejny po drugim etapie. Z końcem listopada wzięłam udział w ostatnim Dni Otwartym. Ostatnim ogólnie (gdyż linie zmieniają proces rekrutacji) i ostatnim dla mnie. Po raz pierwszy nie zostałam przepuszczona przez CV drop (przez rekruterkę, którą poznałam rok wcześniej w Pradze). Nie jestem w stanie Wam wytłumaczyć jak pusta się wtedy czułam. Przez 5 prób przechodziłam przez najcięższy etap rekrutacji. Najcięższy, bo wtedy konkurencja jest największa. Z 200, 300 osób, pojawiających się na dniach otwartych, do kolejnego etapu przechodziło mniej niż połowa tej grupy. Za szóstym razem, kiedy człowiek myśli, że tym razem na drugim i trzecim zadaniu da z siebie wszystko, zderzyłam się z murem, który mnie pokonał. Tego dnia wróciłam do hostelu i płakałam jak dziecko. Z bezsilności, rozczarowania, zawodu samą sobą. Postanowiłam, że póki co odpuszczam tę pogoń za lataniem. I myślałam, że to punkt kulminacyjny tego roku, że gorzej już nie będzie. O jakże się myliłam! Niecałe trzy tygodnie później obchodziłam najgorsze urodziny życia i spędziłam najbardziej samotne Święta, jakie, być może, kiedykolwiek przyjdzie mi obchodzić. Czy muszę jeszcze coś dodawać w kwestii usprawiedliwienia dlaczego tak bardzo chcę żeby ten rok się już skończył?

Na koniec mam dla Was życzenia. Życzę Wam, żeby w 2017 roku ludzie pojawiający się na Waszej drodze byli prawdziwi, szczerzy i dobrzy. Żeby w kryzysowych sytuacjach był przy Was ktoś, kto Wam poda rękę i pomoże wstać na nogi. Żeby plany się realizowały a marzenia spełniały. Życzę Wam, żeby było dobrze. I żebyście byli szczęśliwi. Tak normalnie, po ludzku.

A żeby nie było tak gorzko, chodźcie na tort. I pamiętajcie, że jak wydaje się Wam, że jest beznadziejnie, zawsze możecie zrobić tort. Wciąż będzie beznadziejnie, ale będziecie mieć zajebisty tort.

Do usłyszenia w 2017!

Kinga

Tort z mango curd. | Mango curd layer cake.

Składniki | Ingredients:

biszkopt | sponge cake:

5 jajek | eggs

3/4 szklanki cukru | cup of sugar

3/4 szklanki mąki pszennej | cup of flour

1/4 szklanki mąki ziemniaczanej | cup of potato starch

krem maślany na bezie szwajcarskiej | swiss meringue buttercream

5 białek jaj | egg whites

250 g cukru | sugar

340 g masła w temperatuze pokojowej | room temperature butter

2 łyżki likieru kokosowego | tbsps of coconut liqueur

krem mascarpone | mascarpone cream

300 ml śmietanki kremówki | heavy cream

250 g serka mascarpone | mascarpone cheese

1 łyżka wody z kwiatów pomarańczy | tbsp of orange blossom water

mango curd (przepis tutaj | check the recipe here)

Sposób przygotowania | Preparation:

Oddzielamy białka od żółtek, ubijamy je na puszystą pianę, pod koniec ubijania dodajemy cukier. Do piany dodajemy po jednym żółtku i miksujemy na niskich obrotach miksera. Mąkę i delikatnie mieszamy z pianą jajeczną. Dno tortownicy wykładamy papierem do pieczenia, wylewamy ciasto, pieczemy w 170°C przez 35-45 minut. Po tym czasie ciasto wyciągamy z piekarnika, upuszczamy z wysokości ok 50-60 cm na podłogę, odstawiamy z powrotem do piekarnia i zostawiamy do wystygnięcia, nie zamykając drzwiczek. Ostudzony biszkopt wyciągamy z tortownicy, przekrawamy na trzy części.

Schłodzoną kremówkę ubijamy na sztywno, a następnie, nie przestając miksować, dodajemy serek mascarpone i wodę z kwiatów pomarańczy. Mieszamy do uzyskania jednolitej konsystencji kremu (1-2 minuty).

Na paterze układamy pierwszy biszkopt, na brzegi wykładamy krem mascarpone (ok 1,5-2 cm szerokości), środek wypełniamy curdem z mango, przykrywamy kolejnym biszkoptem i czynności powtarzamy.

Na kuchence ustawiamy garnuszek z niewielką ilością wody, doprowadzamy do wrzenia. W metalowej misce lub w misie miksera mieszamy białka na bezę oraz cukier, kładziemy ją na garnek z gotującą się wodą, zmniejszamy ogień i cały czas mieszając podgrzewamy miksturę, aż cukier całkowicie się rozpuści. Następnie misę ściągamy z kąpieli wodnej i zaczynamy ubijać białka do uzyskania błyszczącej, sztywnej i chłodnej piany (najlepiej sprawdzić jej temperaturę kontrolując temperaturę misy). Następnie obroty miksera zmniejszamy do minimum i porcjami dodajemy masło, na koniec dolewamy likier kokosowy. Gotowym kremem dekorujemy tort (brzegi można dodatkowo obsypać wiórkami kokosowymi) i odstawiamy do lodówki, aby stężał.